Een begin, een einde en van alles tussenin.

Foto: Isabel Depestel aan het werk, foto genomen door verhalenverteller Ann-elise Lietaert

De eerste schooldag

Het is maandag 8 januari 2024: de eerste schooldag van mijn tweejarig zoontje. Hij is mijn dessertkindje, een gewenst en gepland 'achterkomertje'. Het einde van de crèche en het begin van de schoolcarrière lijken onbeduidende veranderingen in het licht van het wereldnieuws. Toch davert als ouder de grond onder je voeten als jouw kind van omgeving verandert.

De schooldag begon goed: hij had zin om te spelen bij het zien van al het onbekende speelgoed in de peuterklas. Het afscheid ging daarentegen helemaal niet zoals gehoopt. Hij weende, gooide zijn fietshelm door de klas en schreeuwde luidkeels m-a-m-a k-o-m-e-n. Elke letter galmde nog uren na in mijn oren. 

Gelukkig mocht ik hem 's middags alweer ophalen, ik voelde me dankbaar dat ik mijn verlof ingezet had. De juf troostte mij met een lieve glimlach: het laatste schooluurtje was rustig verlopen.

Een begin

Het sneeuwde lichtjes toen ik hem uit de schoolpoort zag stappen, alsof koning winter speciaal tot vandaag gewacht had om zijn intrede te maken. "Sneeuwman maken?", was het eerste wat hij vroeg toen hij mij zag. Er viel te weinig sneeuw om een echte sneeuwman te maken, maar het fietstochtje in de namiddag doorheen de smeltende sneeuwvlokken gaf ons beiden het gevoel een spannend tijdperk aan te vatten.

Ook deze blog markeert voor mij een nieuw tijdperk. Zeven jaar lang had ik als klinisch psycholoog en psychotherapeut een eigen praktijk. Daar kwam abrupt een eind aan in 2020 toen de corona pandemie uitbrak. Niet alleen moest ik mijn weg zoeken in de digitale hulpverlening, ook mijn laatste zwangerschap zorgde voor heel wat zorgen en twijfels tijdens deze verwarrende tijden. 

Een einde

Ik greep de epidemie aan om de praktijk stop te zetten. Het gaf mij tijd om te bezinnen, tijd om terug naar de essentie te gaan. Overal zag ik, net zoals mezelf, mensen die enerzijds genoten van de gelukzalige momenten van rust die de pandemie bood en anderzijds verstijfden van de angst die ons aangepraat werd tijdens de persconferenties van de Nationale Veiligheidsraad. 

Tussen deze uitersten van rust en angst waren ook kleine, sprankeltjes schoonheid en magische momenten te vinden. Als gezin vonden we plezier in het samen koken, bakken, fietsen, wandelen, gezelschapsspelletjes spelen en digitaal aperitieven met vrienden. De raambezoekjes aan familie deden ons hunkeren naar echt samenzijn, naar samen het leven opnieuw mogen delen. Deze momenten wou ik meer koesteren en expliciet naar buiten brengen.

Van alles tussenin

Nu mijn jongste kindje naar school gaat, ontstaat bij mezelf ruimte voor vernieuwing. Ik neem met een gerust hart afscheid van mijn psychologenpraktijk 'Het Verhaal' en hou vol verlangen en verwondering 'Vertelmagie' onder de doopvont. Ik wil jou tonen dat overgangsmomenten in het leven gevierd en gevoeld mogen worden. Alle gevoelens mogen er zijn, zowel de blije als de minder blije. Niet enkel het grote geluk, maar ook onze angsten, ons verdriet en onze woede. Ik kan ze voor jou verwoorden als ceremoniespreker, ritueelbegeleider, host of keynote spreker of ik kan ze jou zelf helpen vertellen.

Ben jij ook klaar voor een nieuw begin? Of wil je graag een einde vieren? Misschien ben je wel op zoek naar een ritueel voor iets daar tussenin? 

Welkom bij Vertelmagie waar jouw verhaal vorm krijgt.