Krachttraining

Foto: team Coaching for Health op de Jekri obstakelrun te Roeselare

* K R A C H T *

In je kracht staan

Je moet 'in je kracht staan': het is een gezegde dat we vaak te horen krijgen. Maar wat betekent het echt? 

Iets meer dan drie jaar geleden werd ik terug mama. Voor mij een dessertkindje, voor mijn partner zijn eerste kindje. Na drie keizersneden en een zwaar auto-ongeval elf jaar geleden betekende het voor mijn lichaam een mokerslag. Ik kreeg mijn baby, niet meer dan drie kilogram, met moeite opgetild. 

Krachttraining

Zelf negentig kilo zwaar op dat moment, trok ik met een rugzak vol schaamte naar Coaching for health - personal trainer Tim. Hoewel ik al mijn hele leven geniet van sporten (ik rol graag door het leven op skeelers en schaatsen, vloek wekelijks een uur bijeen in pilates en zeg nooit nee tegen een wandeling), had ik nog nooit gehoord van squats, lunges en deadlifts. Drie jaar later spreek ik al een beetje fitnesstaal, ik ken nu bijvoorbeeld het verschil tussen een kettlebell en een dumbbell. Maar dat bleek niet de essentie te zijn. 

Wekelijks keek ik met grote ogen toe hoe de teamleden aan de monkeybars slingerden, halters vol onmogelijke gewichten met schijnbaar gemak de lucht ingooiden en rondjes liepen met dikke elastieken rond hun benen. Ondertussen werden enthousiast herinneringen opgehaald over straffe avonturen tijdens diverse obstakellopen. 'Niets voor mij', dacht ik, en ik moest denken aan hoe ik die maxi-cosi met moeite de trap op kon dragen. 

'Wel iets voor jou', zeiden de teamleden. Ik schudde mijn hoofd. Ik lachte ermee. Maar zij waren serieus. Ik schreef me ondanks alle saboterende gedachten in mijn hoofd toch maar in. Tja, ze noemen mij niets voor niets af en toe 'Impulsieve Isabel'. Vervolgens had ik gigantisch veel spijt terwijl het hele team redenen bleef opsommen waarom zij wel in mij geloofden.

Een dag vol hindernissen

Zaterdag 29 juni, D-Day, voorafgegaan door drie jaar wekelijks krachttraining, rolhockey, pilates en veel wandelen. We warmen op, er worden foto's genomen, ik krijg knuffels en knipogen. Misschien kan ik het wel?

Ik zie het parcours en voel me meteen overweldigd door de hoeveelheid touwen, muren, waterbassins, modderpoelen en hangnetten die ik links en rechts zie opduiken. Mijn dochter fluistert dat ze nu al trots op mij is. Ik start. Mijn hartslagmeter toont de cijfers: een drie nul. Een hartslag van honderddertig nog voor ik één stap gezet heb. Dat moet een foutje zijn. Ik ben toch voorbereid? Ik ben toch goed omringd? Ik loop enkele meters, zie de eerste hindernis en denk: 'onmogelijk dat ik daar met mijn tachtig kilo over geraak'. 

Ik spreek mijn gedachten uit. Onmiddellijk vormen de teamleden een levende ladder. Ik mag op iemands knie stappen, op iemands handen, op een schouder, iemand trekt, iemand duwt, ik haal diep adem en geraak over die eerste hindernis. Er worden stevige high fives uitgedeeld en geapplaudisseerd. Nog achttien hindernissen te gaan. Sommige lukken, sommige niet. Onverwacht vind ik sommige hindernissen zelfs leuk. 

Als falen mag, durf je meer

Na de eerste ronde van vier kilometer lopen en negentien obstakels krijg ik de keuze: stop ik halverwege of loop ik verder en doe het allemaal nog eens opnieuw? Tim, de trainer, blijft bij mij, kijkt mij aan en zegt dat ik nu al geslaagd ben. Dat het geen schande is om te stoppen. Dat ik niets te bewijzen heb. Dat ik sterk ben. 

'Je bent niet gefaald als je stopt.' 

Ik vraag of ik verder mag lopen. 

'Kom', zegt Tim en we vertrekken opnieuw. 

Ik kijk opnieuw naar mijn hartslagmeter: negentig. Nu ik mag falen, lukt het mij om opnieuw te ademhalen.

De schaamte voorbij

Sommige stukken loop ik, sommige stukken wandel ik. Ik sla obstakels over zonder me te schamen. Ik moedig de teamleden aan zonder me zwak te voelen. Elke hindernis die ik neem, wordt op gejuich onthaald. En dan zie en hoor ik mijn dochter die luidkeels roept: 'mama, zo cool, mag ik volgend jaar alstublieft mee doen?' 

De laatste rondjes zweef ik door het parcours. Ik finish, krijg knuffels en dans de rest van de avond gedragen door de groep.

Hulp vragen? Dat is sterk!

'In je kracht staan'? Dat is gedragen worden door anderen die in jou geloven als je zelf nog twijfelt. Dat is erop vertrouwen dat de meeste mensen deugen. Dat is weten wat je kan en niet kan en durven hulp vragen als het moeilijk is. 

In je kracht staan, dat is het mooiste wat er is. 

Dankjewel aan alle supporters en niet in het minst aan mijn partner die de avond voordien met mij spaghetti ging eten (voor de kloekte aja), het hele parcours mee wandelde met een energieke peuter en na afloop fluisterde dat ik mocht genieten van de afterparty zonder mij zorgen te maken over de kinderen. 

Zacht geeft kracht

Telkens weer voel ik dat het de zachtheid en zorgzaamheid van anderen is die mij kracht geeft. Daarom geef ik graag iets terug aan de wereld met mijn Community Zorgzame Stemmen. Ik geloof erin dat we allemaal een portie zachte zorg kunnen gebruiken om ons krachtig te voelen.

Geniet van deze Zachte Zondag allemaal.