Pitch

Foto: pitch project Zorgzame Stemmen door Isabel Depestel

Mien erte

Of ik een pitch wou brengen op het Cultuur- en Erfgoedplatform van de Stad Roeselare en dat in mijn geliefde Cultureel Centrum De Spil?

Ik ging er meteen mee aan de slag, maar botste op één obstakel. Het voelde niet goed om de pitch te brengen in het Standaardnederlands. Een gedachte bekroop mij: wat als ik de pitch in het Roeselaars breng, de taal van "mien erte"?

Dat voelde beter, echter. Maar ook spannender.

Zou ik het wel durven voor Burgemeester Kris Declercq, schepen van cultuur Mieke Vanbrussel en alle andere actoren in de kunst-, cultuur- en erfgoedsector?

Ik oefende de pitch nog snel in mijn auto vooraleer de avond begon. Ik stuurde de opname naar mijn allerliefste vriendin Irina van Schrijftij. "Go for it é", moedigde ze mij aan.

Mien erte klopte aan hoenderd ter ure. Ik mocht plaatsnemen achter de spreekstoel. Opnieuw een obstakel. 
Als je maar een meter zevenenvijftig groot bent, dan ziet niemand jou nog staan. Ik vroeg een losse micro, nam centraal plaats op het podium, keek de zaal in maar moest mijn ogen dichtknijpen om de felle spots uit het publiek te trotseren. Ik haalde diep adem en begon eraan.

Kwetsbaar 

Zo kwetsbaar was het nog nooit. De moderator, uitgedost in een shiny joggingpak uit de eighties, stond klaar met een scheidsrechtersfluitje. Ik kreeg welgeteld één minuut.

Ik vertelde over de taal van mijn hart, het Roeselaars.
Ik vertelde over het beroep van mijn hart, psycholoog zijn.
Ik vertelde over de moeilijkheden in de maatschappij, de vele mensen die mentaal kraken.
Ik vertelde over de uitdagingen, de wachtlijsten die barsten.
Ik vertelde over het systeem, hoe we met de vinger wijzen en we alle verantwoordelijkheid op een ander schuiven.
Ik vertelde over de helpers, de zorgzame stemmen die in stilte werken.
Ik vertelde mijn droom, hun levensverhalen te noteren en hun stem te laten horen.

Stief goed

Het werd stil. Ik was binnen mijn minuut gebleven. Er verstreek een lange seconde. De moderator floot, keek mij aan en riep "et was stief stief goed".

De zaal applaudisseerde. Iemand knipoogde.

Je tonen zoals je bent, is het meest moeilijke en het meest belonende wat je ooit zal doen.
Ga ervoor, pak dat podium!

PS een foto plaatsen van mezelf voelt na veel proberen eindelijk ça va, ça va. Een filmpje plaatsen daarentegen voelt als ohmygodwhatthefuckdoeikhiereigenlijk.

Pak het podium

Maar goed, out of the comfortzone is de plaats waar ik naar toe ga en dat is ook net wat ik met de Zorgzame Stemmen doe. In stilte voort doen is prachtig, maar af en toe het podium pakken zorgt ervoor dat jouw verhaal de kans krijgt om anderen te inspireren en kracht te geven.

Word jij de volgende Zorgzame Stem? Geef een seintje en dan plannen we een interview!